POWSTANIE – ORGANIZACJA – DZIAŁALNOŚĆ
Placówka rozpoczęła działalność we wrześniu 1972 roku jako Powiatowa Poradnia Wychowawczo – Zawodowa powołana przez Kuratora Okręgu Szkolnego w Lublinie Tadeusza Kąckiego.
Łuków znajdował się wówczas w województwie lubelskim, aż do 1977 roku. Kuratorium Oświaty w Lublinie zaprosiło do organizacji powiatowych poradni absolwentów Wydziału Pedagogiki na Uniwersytecie Marii Curie – Skłodowskiej, którzy posiadali wiedzę i zapał do pracy. Wśród nich była Krystyna Nurzyńska, która po przeszkoleniu, z odgórnymi zaleceniami, udała się do łukowskiego Inspektoratu Oświaty, którym kierował Stefan Bartkiewicz. Powiadomiła o zatrudnieniu przez Kuratorium Oświaty w Lublinie, na stanowisku kierownika Poradni Wychowawczo – Zawodowej w Łukowie. Potrzebowała pomocy w znalezieniu psychologa i logopedy, konieczny był również lokal, w którym można by badać dzieci i młodzież. Inspektor Oświaty przydzielił jej opiekę jednego ze swoich podinspektorów, który miał pomóc w organizacji poradni. Był to Henryk Hryciuk, również absolwent pedagogiki na UMCS, zaproponowano mu podzielenie się swoim biurkiem w czteropokojowym inspektoracie z nową koleżanką. Po pewnym czasie udało się uzyskać na cele placówki pomieszczenie na rogu ulic Chopina i Piłsudskiego. Z końcem września 1972 roku można było rozpocząć pracę, z poszanowaniem intymności i prywatności klientów.
Dość szybko Krystyna Nurzyńska opuściła Łuków, a nowym dyrektorem została Daria Olszańska, którą często zastępowała społecznie Maria Senenko lub Daniela Galińska.
Do zespołu poradni dochszli nowi pracownicy – Grażyna Soszyńska (psycholog), Stefan Bartkiewicz (po przejściu na emeryturę pracował na pół etatu jako pedagog), Daniela Galińska (pedagog, potem również psycholog), Renata Okoń (psycholog).
Nastał stan wojenny. Poradnia zmieniła lokum, przez tydzień w ogóle nie można było przychodzić do pracy, gdyż nowe miejsce znajdowało się w urzędzie miasta, obwarowane różnymi nakazami, obwieszczeniami i pouczeniami. Gdy już możliwe było badanie dzieci, musiało się odbywać w określonych godzinach, gdy budynek był otwarty również dla interesantów. W grudniu 1981 roku Darię Olszańską na stanowisku dyrektora zastąpił Henryk Hryciuk. Zatrudnił nowych psychologów: Barbarę Kubiak, Irenę Zaniewicz (w niepełnym wymiarze godzin, gdyż była zatrudniona na oddziale psychiatrycznym w łukowskim szpitalu), Iwonę Kabat oraz logopedów: Teresę Matuszewską i Zofię Skrzymowską. Wśród klientów były dzieci z różnymi problemami rozwojowymi, często budzące nadmierne zainteresowanie wśród pracowników urzędu. Nie były to komfortowe warunki do pracy biurowej, nie uwzględniały też specyficznych form zaspokajania podstawowych potrzeb dzieci niepełnosprawnych i ich rodziców.
W 1987 roku Henryk Hryciuk odszedł na emeryturę, funkcję dyrektora objęła najmłodsza osoba w zespole – Zofia Skrzymowska. Wkrótce poradnia kolejny raz zmieniła lokal na dworek pozostawiony przez Marię i Leona Kiernickich, umiejscowiony przy ulicy Piłsudskiego.
Działalność poradni rozwijała się, pojawiło się wielu nowych pracowników. Niektórzy zatrzymali się tutaj tylko na chwilę, inni pracują do dnia dzisiejszego.
W 1975 roku w wyniku reformy administracyjnej utworzono 49 województw, Łuków został przydzielony do województwa siedleckiego. Zlikwidowano Powiatową Poradnię Wychowawczo – Zawodową, została powołana Poradnia Wychowawczo – Zawodowa z siedzibą w Łukowie.
Nadzór nad placówką pełniła kierowana przez Zenona Podziemskiego Wojewódzka Poradnia Wychowawczo – Zawodowa w Siedlcach – było to również miejsce szkoleń, konsultacji, wymiany doświadczeń, rozpatrywano tutaj bardziej złożone sprawy orzecznicze.
W Siedlcach odbywały się posiedzenia powoływanej przez kuratorium komisji do spraw grup dyspanseryjnych, do których mogły być zaliczone dzieci, które miały poważne problemy zdrowotne, np. padaczka, choroba nowotworowa, wady serca, duże wady wzroku.
Prezentowano dokumentację medyczną, informacje z wywiadu, wyniki badań. Na tej podstawie komisja orzekała, czy dane dziecko powinno mieć pierwszeństwo przy przyjęciu do określonego typu szkoły bez egzaminu wstępnego z powodu ograniczeń zdrowotnych przy wyborze zawodu. Stąd pojawiała się potrzeba licznych badań uczniów klas ósmych.
Badania związane z określaniem grup dyspanseryjnych przez lata pochłaniały większość czasu pracowników, bywało, że kierowano na nie niemal całe klasy.
Od 1978 r. poradnia prowadziła badania psychologiczne uczniów uczęszczających do szkół specjalnych w Łukowie i Baczkowie; organizowano wyjazdy w teren, aby dokonać diagnoz dzieci, absolwentów specjalnych szkół podstawowych kierowano, we współpracy z wychowawcami klas i lekarzem, do odpowiednich szkół zawodowych. W szkołach specjalnych nie było wówczas klas początkowych, uczniowie trafiali tam dopiero po kilku latach niepowodzeń edukacyjnych.
Stąd często pojawiały się obawy rodziców i dzieci, że wizyta w poradni skończy się dalszym kształceniem w szkole specjalnej, i początkowo rzeczywiście tak było. Zdarzało się, że nauczyciele w szkołach straszyli poradnią.
Nazwa Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna funkcjonuje od 1993 roku, akt przekształcenia datowany na 24 września 1993 r. podpisał Kurator Oświaty Wojciech Czepczyński.
Poradnię w tym roku tworzyło czterech psychologów, czterech pedagogów oraz dyrektor. Podejmowano współpracę z pedagogami szkolnymi w celu efektywnego udzielania pomocy psychologicznej i pedagogicznej, a w szczególności opiekę nad dziećmi klas zerowych pod kątem odraczania i przyspieszania realizacji obowiązku szkolnego, z deficytami rozwojowymi, niepowodzeniami szkolnymi i trudnościami wychowawczymi, indywidualnymi problemami zdrowotnymi.
Część pracowników równolegle realizowało godziny w świetlicy terapeutycznej. Podejmowano współpracę z Oddziałem Odwykowym ZOZ w Łukowie, aby kierunkować pracę w przypadku problemów z uzależnieniami, prowadzić oddziaływania prewencyjne. Odbywały się posiedzenia zespołów: orzekającego, dysortograficznego, dyspanseryjnego.
W latach dziewięćdziesiątych siły poradni były skierowane ku profilaktyce niepowodzeń szkolnych poprzez udział w radach pedagogicznych w szkołach, prowadzenie badań selekcyjnych, organizację kursów dla osób prowadzących zespoły korekcyjno – kompensacyjne. Udzielano pomocy dzieciom z zaburzeniami mowy i wadami wymowy, deficytami parcjalnymi (zaburzenia w funkcjonowaniu analizatorów: wzrokowego i słuchowego), dzieciom ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się (zarządzenie o możliwości pomocy takim dzieciom wydano w roku 1993), dzieciom i młodzieży z grup dyspanseryjnych mających różnego rodzaju zdrowotne ograniczenia w podejmowaniu nauki w szkołach ponadpodstawowych, wydawano orzeczenia kwalifikacyjne, organizowano warsztaty dla nauczycieli ostatnich klas szkół podstawowych. Prowadzono w szkołach i przedszkolach badania przesiewowe, diagnostyczne, psychologiczne i pedagogiczne, szkolono nauczycieli – reedukatorów prowadzących zajęcia korekcyjno – kompensacyjne w szkołach.
Podejmowano współpracę z pedagogami szkolnymi w zakresie udzielania pomocy psychologiczno – pedagogicznej dotyczącej opieki nad dziećmi z klas zerowych, z parcjalnymi, niepowodzeniami szkolnymi, trudnościami wychowawczymi, indywidualnym problemami zdrowotnymi, postępowania z dziećmi z diagnozą niepełnosprawności intelektualnej. Coraz częściej pojawiały się propozycje pozostawiania dzieci z tej grupy w szkołach ogólnodostępnych. Wszystkie dzieci pozostające w obowiązku szkolnym powinny uczyć się, był to czas tworzenia programów nauczania dla dzieci niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu głębokim, odwiedzano dzieci nierealizujące obowiązku szkolnego w celu oceny dalszych możliwości nauki. W 1994 roku pracowało już pięciu psychologów, czterech pedagogów, dwóch logopedów, przyjmując około 2000 dzieci i młodzieży w ciągu roku.
Od 1992 roku jako podzespół poradni rozpoczyna swoją działalność Specjalna Świetlica Terapeutyczna, utworzony trzy lata później Zespół Placówek (w jego skład wchodziła poradnia i świetlica) został rozwiązany 27 lutego 2004 r. Świetlica funkcjonowała przy poradni do 2010 r. korzystając z pomieszczeń tego samego budynku, pracowały w niej również osoby zatrudnione w poradni. Było to duże ułatwienie w prowadzeniu wsparcia terapeutycznego dla grup podopiecznych z różnymi problemami rozwojowymi oraz dla coraz liczniej pojawiających się dzieci ze zdiagnozowanym autyzmem, które często tutaj otrzymywały pierwszą specjalistyczną pomoc. W 2010 r. świetlica funkcjonowała już w odmiennej formie przy Szkole Podstawowej nr 5 w Łukowie, po niedługim czasie została rozwiązana.
Od 1999 roku, po kolejnej reformie administracyjnej, dotychczasowe województwa zostały ze sobą połączone w 16 większych jednostek terytorialnych – Łuków ponownie powrócił w obręb Lublina. Nie była to już tak ścisła współpraca jak z placówką w Siedlcach, brakowało wspólnych spotkań, bieżących konsultacji, poradnie samodzielnie musiały poszukiwać rozwiązań pojawiających się problemów. Jednak poradnia stała na mocnym fundamencie, znała już kierunek, była miejscem wspierającym rodziców i ich pociechy
oraz placówki oświatowe. Z coraz większą pewnością i doświadczeniem pracowników rozszerzała swoją działalność na nowe obszary, podejmowała wyzwania stawiane przez nowe czasy.
Rok 2018 to czas istotnych zmian kadrowych i lokalizacyjnych.
Starania wieloletniego dyrektora poradni Pani Zofii Skrzymowskiej mające na celu poprawę warunków pracy sfinalizowały się wyodrębnieniem na potrzeby poradni pierwszego piętra dawnego budynku liceum przy ulicy Wyszyńskiego 41.
Od początku roku szkolnego 2018/19, po przejściu na emeryturę pani Skrzymowskiej, poradnią kieruje Elżbieta Dejryng-Pogonowska.
Nowa siedziba przyczyniła się do poszerzenie naszej oferty. Bogate i nowoczesne wyposażenie gabinetów pozwala nam udzielać skutecznej pomocy. Pomieszczenia poradni są dostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. Dostęp do poradni ułatwia winda. W poradni obecnie pracuje 18 specjalistów oraz 5 osób administracji i obsługi. W ramach działania zespołu orzekającego współpracujemy z lekarzem – neurologiem dziecięcym. Coraz liczniej do diagnozy i terapii są zgłaszane dzieci do 3 roku życia oraz w wieku przedszkolnym. Posiadamy uprawnienia do orzekania dzieci niepełnosprawnych, w tym niewidomych, niesłyszących i z autyzmem. Systematycznie odbywają się warsztaty i prelekcje dla nauczycieli, różnego rodzaju formy zajęć dla dzieci i młodzieży na terenie poradni oraz placówek oświatowych. Realizowane są liczne programy profilaktyczne, cykle zajęć związane z rozwojem emocjonalnym dzieci i młodzieży adresowane do nich samych, ale również do nauczycieli i rodziców.
